W ostatnim artykule przedstawiliśmy objawy zaburzeń integracji sensorycznej (SI). Jeżeli u twojego dziecka występuje kilka z nich, należy je przebadać. Lekarz rodzinny powinien mieć rozeznanie w temacie zaburzeń SI. Jeżeli jednak pediatra nie ma odpowiedniej wiedzy, to znajdź innego lekarza, który będzie z tobą współpracował i skieruje cię do terapeuty.
Diagnozą zajmują się wyszkoleni terapeuci SI. W zależności od doświadczenia terapeuty może ona potrwać nawet do trzech godzin (najczęściej w sesjach godzinnych). Przed właściwym badaniem dziecka terapeuta przeprowadza wywiad, który jest jednym z głównych źródeł informacji o dziecku. Następnie rodzice/opiekunowie otrzymują do wypełnienia kwestionariusz, w którym zawarte są pytania dotyczące rozwoju sensomotorycznego dziecka.
Kolejny etap diagnozy obejmuje tzw. obserwacje kliniczną. W jej trakcie może wydawać ci się, że terapeuta po prostu bawi się z twoim dzieckiem. Jednak ta zabawa ma określony cel. Terapeuta dostarcza wielu doznań sensorycznych (wspinanie, układanie klocków, rysowanie, huśtanie, zjeżdżanie na zjeżdżalni, naśladowanie ruchów itd.), by na tej podstawie ocenić umiejętności z zakresu motoryki dużej i małej, motoryki narządów mowy, percepcji wzrokowej oraz swobodną zabawę. Istotne jest aby w dniu diagnozy dziecko było wypoczęte. Pomoże to terapeucie trafnie go ocenić.
Ostatnim etapem oceny są standaryzowane Południowo-Kalifornijskie Testy Integracji Sensorycznej. Wykonuje się je u dziecka od 4 roku życia. Badają one jego koordynację i płynność ruchową ciała, planowanie motoryczne, czucie ciała (umiejętność zlokalizowania bodźca dotykowego), równowagę oraz pracę rąk. Mają one inny cel w przypadku dzieci poniżej 4 roku życia i tych, wobec których nie można zastosować testów w klasyczny sposób. Mowa tu o np. maluchach z autyzmem, upośledzeniem umysłowym lub nie współpracujących z innych powodów. Wtedy testy traktuje się jako obserwacje kliniczną i/lub przeprowadza się badanie przy pomocy prób z obserwacji klinicznej i obserwacji spontanicznej aktywności dziecka na sali terapeutycznej.
Podsumowując, diagnoza zaburzeń SI jest stosunkowo długa, ale zarazem mało męcząca, a momentami wręcz przyjemna dla malucha. W końcu rzadko się zdarza, by badanie medyczne polegało na zabawie.
Kiedy terapeuta sporządzi pisemną diagnozę umówi się z rodziną na spotkanie w celu omówienia wyników badania, przedstawienia planu ewentualnej terapii oraz ćwiczeń domowych. Wtedy można wyjaśnić z nim wszelkie wątpliwości i obawy. Jeśli coś cię zastanawia to nie wahaj, się, nie ma głupich pytań – w końcu chodzi o zrozumienie przyczyn zaburzeń i proponowanej terapii, która ma pomóc twojemu dziecku.
